Heer Jezus Christus, Zoon van God, ontferm U over mij, zondaar.
Ayacucho
Webwinkel   Sitemap | U bent hier > Weeshuis > Archief > Nieuwsbrief 13 april 2004 - ga naar pag 1 | dit is pag 2

Go to MP3player

 

Señor NOLBERTO, de verantwoordelijke voor het werk op het veld, bouwt nu het nieuwe dispensarium, waarvan MEMISA de kosten van het bouwen op zich heeft genomen. Ik kon het stilaan uit de grond zien oprijzen. Zijn zoon NOLBERTITO was voor onze kinderen een warme en attente hulp. Hij stak ook een handje toe bij het werk van zijn vader. Vergeten we onze tractor, geschonken door de stad Nieuwpoort, die ons zoveel diensten bewijst bij het werk in de droge en met stenen bezaaide grond. Stenen van alle maat en kleur. Daar de tractor veel dienst moet doen, moet hij ook dikwijls naar het hersteloord! Bij al dit werk dat wij hebben in Yanama mogen wij voor zes maand rekenen op DAVE, een jonge Belg uit De Panne. Zijn aanwezigheid is zeer nuttig en daarnaast is Dave werkelijk een uitstekende en zeer vindingrijke kok. 

Dit jaar heeft Señora LOURDES, wier gezondheid gelukkig beter is dank zij de zorgen in het Franse Hospitaal van Lima, samen met vrijwilligsters van de Clubs de Madres op onze akkers de tunas geoogst, waarmee Don Cesar wijn gemaakt heeft. Wij hebben 300 liters om te verkopen. In de stad van Ayacucho verzekert zij nog steeds de contacten met de armsten van de bevolking, houdt zich bezig met de Clubs de Madres et de onze grote mindervaliden: Romulo en Elisabeth en Marie Isabelle die nog steeds in de schoot van hun familie verblijven, maar die zorg nog hebben zowel op gebeid van gezondheid als van de sociale situatie. De Clubs de Madres vergaderen nog steeds en regelmatig, ze borduren en zijn gestart met breiwerk: handschoenen, chullo’s en sjerpen… Hun grootste wens is het openen van een winkel. De investering zou ongeveer minimum 2.000 USD bedragen. Hoe kunnen we dat realiseren? De verzorging, gegeven aan de beide jonge meisjes, «de kleine zusjes van Vader Thomas», operaties en chemotherapie, schijnen positieve resultaten op te leveren. Wij danken de mensen en de parochies die ons geholpen hebben. Nu moeten ze regelmatig nog op controle naar Lima. 

Tijdens mijn verblijf werd de dringende hulp ingeroepen voor een familie, waarvan de moeder op sterven ligt. De vader is reeds enige tijd geleden gestorven, en nu gaat de mama ook heen en laat 6 kinderen achter. De oudste is 19 en de kleinste 6. Om het kort te zeggen: wij hebben minimum 50 USD per maand nodig om tenminste deze kinderen te kunnen van voedsel voorzien. De oudste, Jonas, werd als mecanicien en verdient 60 soles per week. (100 dollars = 343 soles). Op dit moment worden ze opgevangen door een tante, die echter eveneens 5 kinderen heeft en in de toekomst niet kan instaan voor die andere kinderen. Wie wil ons helpen om deze kleine, maar noodzakelijke hulp te verzekeren? Maar moeilijker zijn, gezien ons gebrek aan middelen, de talrijke vragen om medische of sociale hulp. En ik weet door eigen ervaring dat het ons onmogelijk is deze hulp te weigeren. Dat zou een vreselijke onrechtvaardigheid zijn. Tijdens mijn verblijf heb ik met eigen ogen gezien hoe wij menigmaal een antwoord moeten geven op sociale ellende! Er niet op ingaan zou een bewijs zijn van onmenselijkheid. Onze apotheek en hulppost op Yanama functioneert goed, ja zeer goed. Elke dag worden wij geconfronteerd met een smeekbede om hulp, want de mensen kunnen niet naar het ziekenhuis om financiële redenen. Wetend dat we bestaan, hebben ze nu de gewoonte om eerst bij ons te komen. En ze komen uit de verschillende dorpen, of uit de armenwijken van Ayacucho en zelfs uit de stad Ayacucho zelf. Steeds meer komen de mensen om onze hulp bedelen, want ze weten dat ze ontvangen zullen worden en dat er naar hen geluisterd zal worden zonder dat iemand hen ook maar veroordeelt. Zo we zien dat ze naar een arts moeten, betalen wij de kosten van de consultatie en van de onderzoeken. 

Nu wordt het dispensarium opengehouden door señora JUANA die apotheker is en door señora LOURDES, die in de stad een kleine noodapotheek heeft. Het dorp Casaorcco, dat ik meerdere keren bezocht heb, blijft arm. De school van dit dorp, die bezocht wordt door ongeveer 70 kinderen van elke leeftijd. Het onderwijs is in handen van twee leraressen. Elke dag gaan zij te voet of met autostop vanuit de stad 15 kilometer naar boven. Deze school is zeer arm en behoeft enkele reparaties, zuiver water, en verf om de muren op te frissen. Tevens zou de speelplaats moeten aangepast worden. De leraressen vragen om onze hulp. Deze kinderen zijn onze vrienden, want zij komen menigmaal bij ons in Yanama. Ook hun ouders bezoeken onze graanmolen of komen naar de apotheek om verzorgd te worden. Ziehier een overzicht van onze activiteiten in PERU. Het werk bij de armsten is altijd een realiteit waar men niet om heen kan. Wij waken erop aandacht te hebben voor de reële noden: of het nu gaat over het organiseren van «vacaciones utiles» (bijlessen tijdens het groot verlof) voor de kinderen uit de armenwijken van Ayacucho, of over het beantwoorden van de dringende hulproepen, die wij gedurende heel het jaar ontvangen. De dagen rond Pasen luiden het nieuwe schooljaar in. Er bestaat zogeheten schoolplicht, maar elke inschrijving in een school of een college moet betaald worden. Daarnaast moeten de kinderen het uniform van de school dragen en sportkledij voor de les gymnastiek. Dat alles is zeer duur voor deze arme families! Per kind komt dat neer op ongeveer 100 USD. Onze NGO helpt elk jaar vele kinderen door hun het schoolgerief te geven. Maar soms moeten wij ook kroostrijke en arme gezinnen bijstaan. Vandaar dat het niet moeilijk te begrijpen is dat onze NGO, bij wie men zo dikwijls om hulp aanklopt, uw constante steun nodig heeft. 

Daarom wagen wij het wederom uw hulp in te roepen, uw tegemoetkoming ten voordele van onze broers en zussen, die in ellende verkeren. Het is goed en interessant om te spreken over de mondialisering van de economie, maar weinigen onder ons beseffen echt waar het om gaat. Zo onze socio-economische wereld niet verandert, zal onze toekomst er erg duister uitzien. Natuurlijk, armoede heeft altijd bestaan, maar nooit was de armoede zo’n grote heerser. Wat moeten wij doen wanneer wij weten dat de helft van de wereldbevolking buiten het circuit van de rijkdom gestoten is, 2,8 miljard mensen die niet boven de drempel van twee dollars per dag uitkomen, terwijl 1,2 miljard moeten leven met zelfs nog minder dan 1 dollar per dag. En daar is sedert jaren geen verandering in te bespeuren! Integendeel het schijnt in bepaalde gebieden steeds te verergeren. En nochtans, volgens de specialisten, beschikt de hedendaagse wereld over alle middelen om deze problemen op te lossen. Hoe kunne wij aanvaarden dat 20% rijke mensen 82,7% van het wereldinkomen onder elkaar verdelen, en dat 20% van de armen slechts kunnen delen van 1,4% van het wereldinkomen. In PERU en in het bijzonder in de streek van Ayacucho, leeft meer dan de helft van de bevolking onder de grens van de armoede. En dat is algemeen geweten! Wat de vrouwen en de moeder betreft, 44% van de Peruaanse vrouwen worden door de armoede getroffen, waarvan 18% zelfs de diepste grens van de uiterste armoede niet eens bereiken. - 13 tot 15% van de vrouwen van 15 tot 19 jaar, hebben tenminste één kind – de kinderen lijden onder het geweld en onder de lidtekens van 20 jaar geweld (1980…) en het geweld is zeker nog niet verdwenen. Hoeveel kinderen, jongens en meisjes, zijn niet gekwetst, zowel fysisch als psychisch, door het socio-politieke geweld van de vervlogen jaren? ! De balans van Ayacucho: meer dan 10.000 mensen vermoord, 3000 verdwenen en 170.000 vluchtelingen en dat getal vertegenwoordigt 35% van de stad. Een familie die geen dode heeft te bewenen is een zeldzame uitzondering in Ayacucho. En de Quechua-sprekende bevolking werd het ergst getroffen. Ook nog vandaag lijden de armen in hun ziel en hun lichaam onder de gevolgen van dit geweld. De socio-politieke situatie blijft desastreus, en de economische vooruitgang is meer dan negatief. 


En waar ligt onze verantwoordelijkheid? 

 

In de bereidheid om onze ogen te richten op het lijden van onze broeders en in de manier waarop wij antwoorden op hun hoop, terwijl wij hun waardigheid als menselijke persoon eerbiedigen. Ja, elke keer dat wij hulp hebben geboden aan één van de kleinsten van hen die onze broeders zijn, hebben wij het aan Christus, en aan niemand minder, gedaan! 


Daarom waag ik het u te zeggen:

Help ons een antwoord te geven op de medische en sociale urgentiegevallen.

Help ons de bouw en de inrichting van het dispensarium te voltooien.

Help ons de opvoeding en het familiale leven van onze kinderen in «El Refugio» te verzekeren.

Help ons om families zonder inkomsten bij te staan.

Help ons medicatie te kopen.

Help ons een jeep kopen van goede kwaliteit, zodat wij niet langer die eindeloze onkosten hebben.

Help ons de inrichting van de school verbeteren voor de kinderen van Casaorcco, het dorp dat vlakbij ons ligt.


Ja, vergeten wij niet en denken wij aan de dagelijkse strijd die de armsten moeten leveren en het lijden dat de armsten moeten ondergaan om alleen maar te kunnen overleven.


Ik dank u welgemeend voor de aandacht welke gij zult schenken aan onze vele smeekbeden. 

 

Marie-Louise Wiewouters,
Pascha 2004. 

 
Archimandriet Thomas,
Rousdammestraat 1,
B 8600 Pervijze
Telefax: 00 32 51 55 54 95 
E-mail: vader.thomas@orthodox.be

ga naar pag 1dit is pag 2 

 

 
© copyright 2003 - Broederschap Aartsbisschop Joan - alle rechten voorbehouden