Beste vriendenven weldoeners,
IK BEN KORTE TIJD GELEDEN uit Peru teruggekeerd
en in houd eraan u deelgenoot te maken van de gebeurtenissen en
van het nieuws van onze Peruaanse vrienden, die met grote wilskracht
en vurigheid werken aan de projecten van hulp en ontwikkeling
onder de armsten. Projecten, die wij, samen met hen, reeds
verschillende jaren op touw hebben gezet. Ik had de vreugde om
met hen samen te leven in ons centrum in Ayacucho, en dan wel
in het bijzonder in «Yanama”. Na enkele dagen doorgebracht
te hebben in ons huis «El Refugio» en na meerdere contacten
met
de talrijke bezoekers, had ik de zekerheid dat ons centrum gelijkt
op een boom, geplant op één van de talrijke bergen van de Peruaanse
Hoogvlakte, een boom waar talrijke vogels komen schuilen. Een
boom, die reeds vast geworteld is in de diepten van de Peruaanse
aarde en die alleen maar vraagt om te groeien en te ontwikkelen,
niet alleen omdat hijzelf zou overleven, maar tevens om in de
mogelijkheid gesteld te worden de velen te ontvangen, die steeds
meer in zijn takken komen schuilen. Aldus wordt hen de mogelijkheid
geboden om hun eigen leven te ontwerpen, waarbij niet alleen de
nadruk ligt op economische, maar tevens en vooral op de menselijke
ontwikkeling, hen helpend de problemen van opvoeding, onderwijs,
gezondheid en hygiëne en voeding op te lossen. Dit is geen
eenvoudige taak, want wij weten allen maar al te goed dat Peru,
en vooral de regio Huamanga, waar wij ons bevinden,
een duidelijk beeld toont van een van de armste gebieden van onze
planeet.
Maar laten wij terugkeren naar het nieuws over onze Peruaanse
vrienden en het werk dat zij hebben verricht. Mijn aankomst in
Ayacucho mocht ik het KERSTFEEST meevieren. Talloos veel
kinderen waren aanwezig en mij werd de gelegenheid geboden het
speelgoed uit te delen en getuige te zijn van de meer dan blije
gezichten bij het ontvangen van de zeer mooie geschenken. Elk
jaar wordt met veel ongeduld naar dit ogenblik uitgekeken, want
de meeste huisgezinnen zijn niet in staat speelgoed te kopen voor
hun kinderen. Daar ik persoonlijk alle speelgoed heb gegeven aan
elk kind afzonderlijk, zag ik in hun ogen het geluk en de blijde
verrassing stralen, iets wat zelden hier nog te zien is.
Een ander belangrijk ogenblik, is de dag van carnaval, en het
ogenblik van de «cortamonte» - een oude Peruaanse traditie.
Op die dag komen volwassenen en kinderen van Ayacucho, Vista Alegre,
Alto Peru, Casaorcco en buurtbewoners van Yanama. Zij dansen en
zingen verheugd rond een boom, die versierd is met linten en kleine
geschenkjes. Dit jaar was een grote eucalyptus het slachtoffer.
Elke aanwezige wordt uitgenodigd een slag met de bijl te geven
op de boomstam. Na enkele uren valt de boom en wie de laatste
bijlslag gegeven heeft, wordt met applaus begroet, terwijl de
anderen de geschenken proberen in te palmen. Deze feestelijkheid
ging vergezeld van een maaltijd, klaar gemaakt door de «madres»,
en voor vele kinderen was dit eenvoudig maal een «festijn».
Heden leeft in «EL REFUGIO» een toch
belangrijke groep kinderen, adolescenten en volwassenen. Gedurende
de vakantiemaanden, -januari, februari en maart zijn in Peru wat
we hier de grote vakantie noemen-, zaten tussen 15 en 20 personen
aan tafel, soms nog meer wanneer wij bezoekers hadden van Ayacucho
en uit de omgeving. Onze kinderen, 
Jonatan, Camilo, Julio, Ruben, Nelson en onze twee nieuwelingen,
de kleine Kalisto en Olmer stellen het goed. Tijdens de
vakantie nemen allen deel aan deverschillende activiteiten van
het huis: ze helpen of in de moestuin, of bij het schoonmaken
van het huis, bij het verzorgen van de dieren, bij het ontvangen
van onze bezoekers en bij het vertalen uit het Quechua in het
Spaans, want de meeste boeren, die bij ons komen, spreken voornamelijk
of alleen Quechua en onze kinderen, die vooral uit eenvoudige
gezinnen komen, kennen het Quechua, want het is hun moedertaal.
Voor mij bleef het Quechua een onbegrijpelijke taal. Vandaar de
noodzaak om een vertaler bij de hand te hebben. Ik dank vooral
Jonatan en Camilo, die bij menige gelegenheid zo’n goede vertalers
waren. Onze kinderen zijn experts in «plantrekkerij» bij het handwerk
en bij onvoorziene omstandigheden, maar… al wat de school betreft
is heel wat moeilijker. Het is net of hun hersens op dat punt
geblokkeerd zijn. De enige van de kinderen die zonder problemen
zijn schooljaar heeft voleindigd met een goed, zelfs zeer goed
resultaat is Ruben, die niettegenstaande zijn handicap, zeer goede
punten scoort en zeer intelligent is.
Buiten de kinderen zijn er nog twee jongeren: Michel en Orlando.
Michel, die nu 18 is, kan zeer actief zijn, als hij tenminste
wil. Hij beeldhouwt nog steeds de piedra de Huamanga, zorgt met
Jonatan voor de moestuin en toen JUSTO in België verbleef, was
hij onze mecanicien, want onze wagens zijn ware «grijsaards»
en vragen dagelijks een bijzondere aandacht. Elk jaar hoop
ik een edelmoedige weldoener te vinden, die ons de middelen wil
verschaffen, zodat wij een jeep kunnen kopen! Welk een grote hulp
zou dat voor ons allen zijn! Michel heeft enorm veel kwaliteiten
en capaciteiten, maar hij zou moeten leren zich te organiseren
en wat stabieler worden zowel in zijn werk als in zijn humeur….
Orlando, 20 jaar, woont nu ook bij ons
om te ontsnappen aan het geweld binnen zijn familie en aan de
fysieke agressie 
van zijn stiefvader. Tevens is hij bij ons om zijn gezondheidstoestand
te doen verbeteren. Als gevolg van slagen op zijn hoofd…, heeft
hij een arachnoïde cyste ter hoogte van de rechtervoorkant van
de hersenen. Hij wordt daarvoor nu behandeld met medicatie. Orlando
is een zeer broze jongen door zijn lichamelijke toestand, hij
is zeer angstig en is bang dat hij geen toekomst meer heeft. Hij
moet elke maand naar LIMA om zich door de neuroloog te
laten onderzoeken (en moet telkens een tomografie en een scanner
ondergaan). Hij neemt nu pillen om het oedeem dat zich rond de
cyste gevormd heeft te doen verminderen. Deze pillen zijn zeer
duur, en kosten zelfs hier in België ongeveer 100 USD per maand,
in Peru is dat ongeveer het dubbel. En het wordt een behandeling
van lange duur. Hij woont nu bij ons, want voor het ogenblik is
hij zeker niet in staat om terug naar huis te keren, noch om school
te lopen. Hij helpt wat in de keuken. En zelfs al is hij soms
zeer zenuwachtig, kan hij toch veel geduld opbrengen voor de moeilijkste
kinderen, zoals voor Nelson. Dikwijls zei hij mij: ik weet wat
het betekent te lijden omdat men niet geliefd wordt.
Onze arbeiders, señor FELIX en señor
EPHRAÏM zorgen voor de verschillende dieren en voor hun voeding:
geiten, konijnen, cavia’s, kalkoenen en kippen. Ze helpen eveneens
bij het bewerken van de akkers en bij het bouwen en verbouwen.
Vergeten we niet onze ezel, «el burro». 
Tijdens
het verblijf van Vader Thomas en Vader Joan kwam hij het domein
opgewandeld en hij is er sinds die tijd gebleven. Hij werd goede
maatjes met de kinderen en helpt Señor FELIX bij het transport
van hooi en vers groen voor de dieren. Een echt geschenk uit de
hemel, want hij is een kostbare hulp en ontlast de rug van onze
arbeiders. En het belangrijkste voordeel: hij komt waar de tractor
niet komen kan. Dit jaar groeide het gezaaide zeer moeilijk, want
er was niet voldoende regen en de aarde was droog en hard. Ook
de dieren vragen een voortdurende aandacht, gezien het klimaat,
want het is zeer droog, en kan plots overslaan van zeer warm naar
koud, en dit vergezeld van felle wind en slagregen. EPRHAÏM verzorgt
ook zeer goed onze waakhonden, zeer belangrijk bij ons daarboven,
want de honden verwittigen ons dat er vreemden ergens op het erf
lopen. Dit jaar was er plotseling midden in de nacht brand bij
de garage en het atelier, en tot op heden weten we niet wie de
brandstichters waren. Gelukkig heeft Michel het vuur snel opgemerkt
en zette hij de wagens op een veilige plaats. Met vereende krachten
konden we het vuur doven. Heel dit gebeuren blijft ons vreemd
en onbegrijpelijk, vooral gezien het feit dat de honden verdoofd
waren… Deze dingen gebeuren soms om ons bang te maken.
... lees verder op pagina 2...
