Anastasia van Rome, de Boeienslaakster

Anastasia werd te Rome geboren in een rijk gezin uit een ongelovige vader, die senator was, en een Christelijke moeder. Sinds haar vroegste jeugd voelde zij zich in liefde met de Heer Jezus verenigd, hierbij onderricht door een vrome leraar, Chrysogonus.
Anastasia werd door haar vader tot een huwelijk gedwongen met Publius, een heidense landeigenaar. Op geen enkele wijze wilde zij een lichamelijke relatie met hem aangaan en zij verontschuldigde zich bij hem door een vrouwenziekte te veinzen. Haar echtgenoot martelde haar wreedaardig door opsluiting en uithongering. En de martelingen werden nog wreedaardiger, toen hij vernam dat Anastasia in het geheim ook de gevangen Christenen in hun cellen bezocht, hen voedsel bracht en troostte, hen de wonden uitwaste en hun boeien losmaakte. Gods Voorzienigheid zorgde er echter voor dat zij van haar boosaardige echtgenoot werd verlost. De keizer zond hem naar Perzië en tijdens zijn boottocht verdronk hij.
Anastasia begon toen de gemartelde Christenen vrijmoedig te verzorgen, de armen te troosten, door hen aalmoezen te schenken van haar aanzienlijke erfenis. Op een dag verbleef Keizer Diocletianus in Aquileia en liet hij Chrysogonus, de belijder van Christus, ontbieden. Anastasia vergezelde hem op zijn tocht. Chrysogonus werd op bevel van de keizer onthoofd. Vervolgens werden ook drie zusters, Agape, Chionia en Irene, gemarteld (zie: 16 april). Agape en Chionia werden in een vuuroven gegooid, Irene werd met pijlen doorboord.
Anastasia nam hun lichamen, wikkelde ze in witte doeken, balsemde ze met veel geurige kruiden en begroef ze met eer. Naderhand trok ze naar Macedonië, waar ze de lijdenden omwille van Christus bijstond. Theodota, een rijke weduwe, schonk haar onderdak in het huis, waar ze met haar drie zonen, o.a. Evodus, verbleef. Anastasia werd er geliefd en bekend als Christen en werd daarom gevangen genomen en voor verschillende rechters gebracht voor ondervraging en marteling. Ook zij verlangde te sterven voor Christus, want haar liefde was voortdurend slechts op Christus gericht.
Ulpianus, een overste van de afgodenpriesters, probeerde wellustig het lichaam van Anastasia aan te raken, maar plots werd hij blind en stierf ogenblikkelijk. Hierop werd Anastasia tot de hongerdood veroordeeld en zowat een maand bracht ze zonder voedsel in haar cel door. Haar enig voedsel waren haar tranen en haar gebeden. Toen werd ze, samen met o.a. Eutychianius, in een boot gezet om de verdrinkingsdood te sterven. Soldaten brachten de boot naar volle zee en boorden toen gaten in het hout, waardoor de boot zou zinken. God liet echter niet toe dat deze Christenen de verdrinkingsdood zouden sterven. Theodota en Evodus, die ondertussen in een roodgloeiende oven de marteldood waren gestorven, verschenen aan Anastasia en brachten de boot met de Christenen aan wal. Daar kwamen 120 ongelovingen tot bekering en werden door Eutychianus en Anastasia gedoopt. Alle Christenen werden opnieuw gevangen genomen en gefolterd. Eutychianus werd onthoofd, Anastasia werd boven een vuur aan vier wielen vastgebonden, waar ze haar heilige ziel aan God terugschonk. Ze leed en nam haar intrek in Christus’ Koninkrijk in het jaar 304.
Een vrome vrouw, Apollinaria, nam het ongeschonden lichaam van Anastasia en begroef het in de tuin bij haar huis.
Tijdens de 5de eeuw werden haar relieken naar Constantinopel overgebracht. Later werden het hoofd en een hand overgebracht naar de Athos, waar een klooster aan Anastasia werd gewijd.

Troparion t.4

Gij draagt de naam van Christus’ overwinnende Opstanding, * Roemrijke Martelares Anastasia. * Gij hebt een levend gedenkteken van deze overwinning opgericht * door de martelingen die gij verduurd hebt om Christus, uw Bruidegom. ** Bid tot Hem onze zielen te redden.

Kondakion t.2

Uw vereerde Tempel is het heil van onze ziel. * Daarom roepen wij gelovig tot u: * “Grootmartelares Anastasia, * gij hebt een grote naam ontvangen. ** Bid zonder ophouden tot Christus God voor ons allen.”