Filaretus de Barmhartige

Filaretus was afkomstig uit de stad Amnia in Paflagonië. Aanvankelijk was hij een rijk man, maar door het uitdelen van uitzonderlijk grote aalmoezen werd hij erg arm. Hij schuwde de armoede niet en bleef, ondanks de jammerklachten van zijn vrouw en kinderen, zijn werken van naastenliefde uitvoeren. Hij stelde zijn hoop op God, Die gezegd heeft: “Zalig de barmhartigen, want hun zal barmhartigheid geschieden…” (Mat. 5,7)
Op een dag beploegde hij een veld. Een man kwam hem opzoeken en beklaagde zich erover dat een van zijn ossen in het gareel gestorven was en dat hij met één os in het gespan niet verder kon ploegen. Onmiddellijk haalde hij één van zijn ossen uit het ploeggespan en schonk het dier aan de man. Zo gaf hij ook zijn paard aan een man, die tijdens de oorlog ten strijde moest trekken, en schonk hij ook het kalf van zijn laatste koe weg. Toen Filaretus echter merkte dat de koe treurde om het gemis van haar kalf en ook het kalf treurde, ontbood hij de nieuwe eigenaar van het kalf en schonk hem ook de koe. Zo bleef de oude Filaretus zonder voedsel achter in een leeg huis. Hij bleef echter tot God bidden, op Wie hij ook alle hoop stelde. En God liet niet toe dat de rechtvaardige om zijn hoop belachelijk gemaakt werd. Hij liet Filaretus niet in de steek.
In die tijd regeerde Keizerin Irene met haar jongste zoon Constantinus. Zoals toen gebruikelijk was, stuurde de keizerin boden door het gehele rijk om het deugdzaamste meisje te vinden, met wie zij haar zoon, de keizer, in het huwelijk kon laten treden. Door de Goddelijke Voorzienigheid bleven deze boden in het huis van Filaretus overnachten. Daar ontmoetten ze Maria, de knappe en innemende kleindochter van Filaretus. Ze was de dochter van Filaretus’ dochter Hypatia. De gezanten van de keizerin namen het meisje mee naar Constantinopel. De keizer vond haar zeer bekoorlijk, huwde haar en liet Filaretus en zijn familie naar de hoofdstad verhuizen, terwijl hij hem overlaadde met eerbetuigingen en immense rijkdom.
Filaretus echter werd niet hoogmoedig en trots door deze even onverwachte, als zeer voorspoedige wending in zijn leven, maar, God dankend, bleef hij werken van liefdadigheid volbrengen, meer nog dan vroeger. En dat deed hij tot aan zijn dood.
Op 90-jarige leeftijd riep hij zijn kinderen bij zich, hij zegende hen en onderrichtte hen trouw te blijven aan God en Gods geboden. Met zijn helderziende geest voorzegde hij, zoals ooit Jakob had gedaan, aan allen hoe zij dit aardse leven zouden doorlopen. Daarna trok hij naar het Rodolfia Klooster en gaf er zijn ziel terug aan God. Bij zijn dood straalde zijn gezicht als de zon en na zijn dood geurde zijn lichaam ongewoon zoet. Wonderen gebeurden bij zijn relieken. Filaretus stierf in het jaar 797. Zijn vrouw Theosevia en al zijn kinderen en kleinkinderen leefden een Godbehaaglijk leven en ontsliepen vredig in de Heer.