Longinus de Honderdman

Mattheus de Evangelist beschrijft het lijden van de Heer Jezus Christus: “De hoofdman en zij, die met hem Jezus bewaakten, zagen de aardbeving en wat er plaats had en zij werden zeer bevreesd en zeiden: ‘Waarlijk, dit was een Zoon Gods.’” (Matt. 27,54) Deze honderdman was de gezegende Longinus, die,samen met twee andere soldaten uit zijn eenheid, tot geloof kwam in Jezus, de Zoon van God. Longinus was de aanvoerder van de soldaten die bij de Kruisiging van de Heer op Golgotha aanwezig waren, hij was tevens de aanvoerder van de wacht, die het graf bewaakte. Toen de Joodse ouderlingen het nieuws van Christus’ Opstanding vernamen, kochten ze de soldaten om en lieten hen het valse gerucht verspreiden dat Christus niet was opgestaan, maar dat Zijn leerlingen Zijn Lichaam hadden gestolen. Ook Longinus werd door de Joden benaderd, maar hij liet zich niet omkopen. Toen zochten de Joden hun heil in hun traditionele strategie: ze besloten Longinus om te brengen. Toen de legeroverste dit vernam, ontdeed hij zich van zijn militaire koppelriem en werd hij, samen met zijn twee gezellen, door een apostel gedoopt. Ze verlieten Jeruzalem en reisden naar Cappadocië. Daar legde hij zich toe op het vasten en het gebed, en als een levende getuige van Christus’ Opstanding, bekeerde hij door zijn getuigenis vele heidenen tot het ware Geloof. Daarna trok hij zich terug op een eigendom van zijn vader in een klein dorp. De boosaardigheid van de Joden gunde hem echter geen vrede. Omwille van de beschuldigingen van de Joden stelde Pilatus soldaten ter beschikking om Longinus te onthoofden. Longinus voorzag in de geest het naderen van zijn beulen en ging hen tegemoet. Hij begeleidde hen naar zijn huis, zonder hen te vertellen wie hij was. Hij was een voortreffelijke gastheer en al gauw vielen ze allen in slaap. Longinus stond op om te bidden, hij bad de gehele nacht lang en bereidde zich voor op zijn dood. ’s Morgens riep hij zijn twee gezellen bij zich, hij kleedde zichzelf in witte begrafeniskleren en vertelde de leden van zijn gezin hem te begraven op een welbepaalde, kleine heuvel. Toen zocht hij de soldaten op en vertelde hen dat hij Longinus was, die zij zochten. De soldaten stonden versteld en beschaamd, ze overwogen zelfs niet eens Longinus te onthoofden, maar Longinus stond erop dat zij het bevel van hun overste uitvoerden. Zo werden Longinus en zijn twee gezellen onthoofd. De soldaten namen Longinus’ hoofd mee naar Pilatus en hij schonk het aan de Joden, die het op een mesthoop buiten de stad wierpen.

Kondakion t.4

Heden jubelt de Kerk * om de gedachtenis van de roemrijke martelaar Longinus, * terwijl zij uitroept: * “Gij zijt mijn Sterkte, o Heer, ** Christus, mijn Bevestiging.”