Boris en Gleb

Boris en Gleb (in de doop Roman en David) waren de jongste en vrome zonen van Vladimir uit zijn huwelijk met een Bulgaarse, Christelijke vrouw. Vladimir had zijn rijk verdeeld onder al zijn zonen, maar Svjatopolk, zijn oudste zoon en grootvorst van Kiev, wou zich ook het deel van Boris en Gleb toeëigenen. In het jaar 1015 nodigde hij zijn halfbroers uit voor een feestmaal, waarop zij ingingen, ofschoon zij wel vermoedden wat de werkelijke bedoeling was. Manmoedig en levend naar het Evangelie, wilden zij hun nakende dood niet ontvluchten en baden de gehele weg. Ze werden wreedaardig gedood, terwijl ze biddend hun hart tot God verhieven.
Tot op de dag van vandaag zijn hun relieken wonderwerkend. Hun dramatische dood maakte een grote indruk op het Russische volk, dat zich, in tijden van tegenspoed en nood, meteen tot hen wendde als hun geliefde helpers en heiligen.

Troparion t.2

Gij hebt veel geleden omwille der Gerechtigheid * en als ware hoorders van het Evangelie * hebt gij geen weerstand geboden tegen uw vijandige broeder, * die wel macht het lichaam te doden, * maar de ziel niet treffen kon. * Nu juicht gij met de Engelen voor de Heilige Drie-Eenheid * en gij bidt voor het Rijk, ** opdat Ruslands zonen mogen worden gered.

Kondakion t.3

Heden straalt uw roemrijke gedachtenis, * Hooggeboren Dulders, Romanos en David. * Gij roept ons op om lof te zingen voor Christus God. * Daarom vluchten wij tot u: * “Schenk ons genezing door uw gebeden, ** als Heilige Artsen van God.”