Odrada van Balen

Odrada leefde vermoedelijk tijdens de 12de eeuw in de streek van Balen. Ze was van adellijke afkomst en leefde op een groot domein in Scheps. Armen, zwervers, reizigers en pelgrims werden er vriendelijk ontvangen en geholpen. Odrada hield zich bezig met bidden en liefdadigheid. Trouwen wilde ze daarom niet, want ze wou haar leven volledig wijden aan God.
Haar leven veranderde bij de dood van haar moeder. Haar vader huwde een tweede maal, maar de stiefmoeder schonk geen liefdevolle aandacht aan Odrada. Integendeel, het meisje werd hard aangepakt. Toch leidt ze een vroom en opvallend leven. Zo was er ieder jaar een bedevaart naar Millegem. Odrada mocht van haar vader alleen, als zij een van zijn verwilderde paarden kon temmen en bereiden. Met een houten kruis van twee lindetakken, waarmee ze een sneeuwwit paard zegende, en een lindetak als zweep ging ze op bedevaart. Toen ze in Millegem, het huidige Mol aankwam, schoot de lindetak er wortel en ontstond een bron met helder water, dat velen genas.
Odrada werd geveld door ziekte en stierf op jonge leeftijd. Ze werd begraven in Alem, want daar hielden de twee paarden, die de kar met haar kist trokken, halt. Daar werd ze vereerd door blinden, doven en kreupelen. Landbouwers lieten er hun zieke dieren genezen.
Een andere bron vermeldt dat haar stoffelijk overschot door Otto I, Graaf van Duras, naar Alem is gebracht, waar deze graaf bezittingen had. Deze bezittingen werden aan de Abdij van Sint-Truiden geschonken, waarmee het Graafschap Duras nauwe relaties onderhield.
Odrada is de beschermheilige tegen veeziekten, hondsdolheid en slecht weer.