Simeon de Nieuwe Theoloog

Hij werd te Paflagonië (Klein-Azië) geboren in het jaar 949. Zijn rijke ouders stuurden hem naar Constantinopel, waar hij zijn middelbare studies afwerkte en zich toen als schrijver wilde vestigen. Hij was immers wel intelligent, maar niet leergierig. Een oom bezorgde hem een plaats aan het hof, tegen de zin in van Simeon. Toen deze oom stierf, zag Simeon de kans schoon het hof te verlaten en wou hij zich in het Studion Klooster laten inschrijven. Zijn geestelijke vader, Simeon de Vrome, vond hem echter te jong en gaf hem het boek van Marcus de Asceet als geestelijke lectuur mee. Overdag verbleef hij aan het hof, ’s avonds en ’s nachts legde hij zich tot op Schriftlezing, matigheid en gebed. Hij schuwde geen enkele inspanning en deze houding werd beloond, toen een wonderbaar licht hem omstraalde.

Op 20-jarige leeftijd verflauwde echter zijn gebedsleven, hij bezocht zijn geestelijke vader ook steeds minder. De wereldse verstrooiingen leken hem mee te slepen, maar na 6 jaar zorgeloos leven brak een tijd van bezinning aan. Het drong tot hem door wat hij door zo’n levenswijze verloren liet gaan en hij nam het besluit monnik te worden. Hij meldde zich opnieuw bij het Studion Klooster aan, waar hij werd opgenomen. Toen echter bleek dat hij ook zijn geestelijke vader diende los te laten, verliet Simeon het klooster en trok naar het minder strakke Mamas Klooster, waar die mogelijkheid hem wel gegund werd. In dit klooster erkenden de monniken al snel zijn talentvolle persoonlijkheid: hij werd spoedig monnik en priester gewijd en reeds na 3 jaar werd hij als abt gekozen. Dit voorbeeldige leven kende vele navolgers, maar helaas ook ontevreden tegenstanders, die het vroegere, minder strikte leven verkozen. Hierdoor droeg hij het bestuur over aan zijn leerling Arsenius en wijdde hij zich aan het geestelijke gebed en aan zijn publicaties.

Toen zijn geestelijke vader, Simeon de Vrome, stierf, stelde hij op eigen gezag een jaarlijks gedachtenisfeest in, wat hem door de bisschop van Nicomedië kwalijk werd genomen. Deze klaagde hem aan bij de Patriarch, die een vriend was van Simeon en daarom de beslissing 6 jaar lang uitstelt. Omdat Simeon de gedachtenisviering niet wilde schrappen, werd hij verbannen en trok hij zich terug bij een vervallen kerkje van Marina, eigendom van een van Simeons leerlingen, die in het levensonderhoud van zijn leraar en in de restauratie van het kerkje wilde voorzien. Al snel groeide rond het kerkje een klein klooster. Vrienden van Simeon tekenden bij de Patriarch verzet aan tegen de uitgevaardigde verbanning. Op dit verzet werd gunstig gereageerd, waardoor Simeon gevraagd werd terug te keren. Korte tijd na zijn terugkeer, besefte Simeon dat niet Constantinopel, maar zijn eigen kloostertje de plaats was, waar hij zijn leven moet doorbrengen. Daar sterft hij in het jaar 1022, na 48 jaar priesterschap.

Simeon was niet alleen een gevierd dichter, maar ook een man met een bijzonder grote liefde voor God, die zich manifesteerde in mystieke ervaringen. Het is deze rechtstreekse beleving van Gods aanwezigheid en energie, die hem de bijnaam ‘de Nieuwe Theoloog’ bezorgt. In de Orthodoxe Kerk kennen wij, naast Simeon, slechts twee andere ‘theologen’: Joannes, de geliefde leerling van Christus, en Gregorius van Nazianze.

Troparion t.3

In uw ziel hebt gij de Goddelijke Verlichting ontvangen, Simeon * en gij werd een stralende lichtdrager voor de wereld. * De sombere nacht hebt gij verdreven, * want gij hebt allen de raad gegeven * de genade van de Geest te zoeken als de verloren drachme. * Heilige Vader, bid vurig tot Hem ** om ons Zijn welwillendheid te schenken.

Kondakion t.3

Verlicht door het licht van de Drievoudige Zon, * werd gij de theoloog van de Drie-Eenheid, de Allerhoogste Godheid, * Goddelijk Denkende Vader. * Vanuit de hemel hebt gij de Goddelijke Wijsheid ontvangen als een schat, * die overstroomt in uw onderrichtingen. * Wij allen worden daaraan gelaafd, en daarom zingen wij: ** “Verheug U, Gelukzalige en Eerbiedwaardige Simeon. –