Polycarpus van Smyrna

Polycarpus, een leerling van de Apostel en Evangelist Joannes, was Bisschop van Smyrna, toen Ignatius er op zijn voettocht naar Rome langskwam.
Polycarpus werd geboren in de gevangenis van Efeze, waar zijn ouders, kort na zijn geboorte, omwille van hun Christelijk Geloof werden terechtgesteld. Hij werd opgevoed en grootgebracht door een Christelijke weduwe, Kallistis.
Op 25-jarige leeftijd ontmoette hij, samen met Ignatius en Bucolus, de Apostel Joannes, die zich in Efeze kwam vestigen. Wanneer Joannes naar Patmos werd verbannen, stuurde hij Polycarpus en Bucolus, door Joannes tot bisschop gewijd, naar de stad Smyrna.
Na Bucolus’ dood werd Joannes na de begrafenis door de aanwezige, apostolische bisschoppen, tot nieuwe bisschop gewijd. Als bisschop werkte hij vele wonderen: hij genas vele zieken, kon in de toekomst schouwen, dreef geesten uit, deed door zijn gebed een laaiende brand ophouden en liet het, na een lange droogte, regenen. Hij was geliefd omwille van zijn grote barmhartigheid, vooral jegens armen, rechtelozen en martelaren.
Toen de vervolging opnieuw in alle hevigheid losbarstte, vluchtte hij, onder druk van zijn gelovigen, naar een landgoed buiten de stad, waar hij dag en nacht bad voor alle Christenen en alle Kerken ter wereld. Toen enkele jongeren in de buurt gemarteld werden, zodat zij de verblijfplaats van de bisschop zouden verraden, ging hij zichzelf aangeven. Hij nodigde de soldaten uit op een maaltijd en vroeg hen toestemming om ondertussen zijn gebeden te bidden. Op een ezel werd hij naar de stad gebracht. De proconsul smeekte hem Christus te vervloeken, maar Polycarpus antwoordde kordaat dit befaamde antwoord: “Ik heb Hem 86 jaar lang gediend en Hij heeft mij nooit kwaad gedaan. Hoe kan ik dan mijn Koning vervloeken, Die mij heeft gered?” Polycarpus werd tot de brandstapel veroordeeld. Toen een heraut dit bekend maakte, haalden de ongelovigen uit werkplaatsen en badplaatsen takkebossen en legden ze een erg grote brandstapel aan. Polycarpus vroeg hen, die hem aan de houten paal wilden vastnagelen: “Laat mij zo, want Hij Die het mij schenkt het vuur te doorstaan, zal me ook schenken zelfs zonder de beveiliging van uw nagels onversaagd op de brandstapel te blijven.” Als een offerram werd hij op de rug vastgebonden en nadat hij zijn laatste gebed met ‘Amen’ had beëindigd, werd het vuur ontstoken. Een immense vlam steeg op, maar, zoals de acte vermeldt, het vuur omringde de oude bisschop “als een gewelf, zoals het door de wind gebolde zeil van een schip. (…) Het lichaam was er middenin, niet als brandend vlees, maar als brood in de oven of als goud en zilver in de smeltkroes. We namen een welriekende geur waar, als van wierook of ander kostbaar reukwerk.” Toen de misdadigers zagen dat het vuur hem niet verteerde, doorstaken ze Polycarpus met een lans. Uit zijn lichaam stroomde zoveel bloed, dat het vuur werd gedoofd.
Polycarpus beëindigde zijn aardse leven in het jaar 167.

Troparion t.4

Door uw daden hebt gij uw naam bekrachtigd, * Roemrijke Polycarpus. * Gij waart in het Huis des Heren een rijk dragende olijfboom. * Gij voedt de Kerk als bisschop * en als een onverschrokken martelaar * met uw overvloed ** en gij bidt tot Christus, onze God, voor onze zielen.

Kondakion t.1

Rijke vruchten van de rede hebt gij voor de Heer gedragen, * volgens uw naam, Wijze Bisschop Polycarpus, * en door Goddelijke deugden hebt gij u de Heer waardig betoond, * en gij hebt ons door uw woord onderricht. * Daarom bezingen wij heden uw lofwaardige gedachtenis ** om Christus te verheerlijken.

Kondakion t.1

Rijke vruchten van de rede hebt gij voor de Heer gedragen, * volgens uw naam, Wijze Bisschop Polycarpus, * en door Goddelijke deugden hebt gij u de Heer waardig betoond, * en gij hebt ons door uw woord onderricht. * Daarom bezingen wij heden uw lofwaardige gedachtenis ** om Christus te verheerlijken.