Paulinus van Nola

Paulinus werd geboren in 353 geboren uit ouders, die zowel van vader- als moederszijde tot een familie van senatoren behoorden. Hij was een talentvolle jongeman met een grote intelligentie, een levendige verbeelding en een innemende welsprekendheid. Reeds op jonge leeftijd hield hij redevoeringen, die Hiëronymus, Martinus van Tours, Ambrosius van Milaan, Sulpicius Severus, Augustinus, Gregorius van Tours en Cassiodorus wisten te boeien.

Om deze reden werden hem verschillende ambten toevertrouwd. Keizer Valentinianus de Oudere benoemde hem tot perfect van Rome. Hij reisde vaak met maakte overal vrienden. Gehuwd met Tharasia, een Spaanse dame, werd hij ook vader van een kind. Op die wijze ontwikkelde hij zijn carrière gedurende 15 jaar.

Door zijn veelvuldige contacten met bisschoppen ontlook ook zijn interesse voor het geestelijke leven. De tijdsgeest bevestigde immers de vergankelijkheid van de aardse goederen. Op 37-jarige leeftijd werd hij gedoopt. Kort daarna kwam Paulinus in moeilijkheden: zijn kind stierf en hij werd daarenboven verdacht van de moord op zijn broer. Hierdoor week het echtpaar uit naar Spanje, waar het een deel van hun bezit verkocht om de opbrengst aan de armen uit te delen. Bij het zien van zoveel naastenliefde drong de bevolking van Barcelona er op aan dat Paulinus hun priester zou worden. Hij werd priester gewijd tijdens de Kerstnacht van het jaar 393. Paulinus en zijn vrouw bleven hun eigendommen verkopen ten bate van de armsten, waardoor ze door hun familie en vrienden verstoten werden. Anderen echter kwamen onder de indruk van hun consequente levenswijze en spaarden hun lof niet, zeer tot onvrede en verdriet van Paulinus.

Na 4 jaar verhuisde het echtpaar naar Milaan, waar ze door Ambrosius hartelijk werden ontvangen. Toen deze echter stierf, reisden ze door naar Rome. Daar wachtte hun een kille ontvangst: de Romeinse geestelijkheid was niet echt gesteld op Hiëronymus, met wie Paulinus een innige vriendschap had. Ze vertrokken uit Rome om zich definitief te vestigen in Nola, waar Paulinus en zijn vrouw in afzonderlijke kluizen een monastiek leven leidden. Ze leefden sober, zongen dagelijks de Diensten in de kerk, bestudeerden de Heilige Schrift en ontvingen de pelgrims die het graf van de Heilige Felix van Nola kwam vereren. Paulinus leefde bewust een onopvallend leven, dat echter beëindigd werd door de dood van de bisschop van Nola. In het jaar 409 werd hij tot Bisschop van Nola gekozen, hij voerde dat ambt uit tot aan zijn dood in het jaar 431.

Van Paulinus is een indrukwekkende briefwisseling bewaard met de grote geesten uit die tijd. Uit zijn brieven blijken zijn uitzonderlijke grootmoedigheid, zijn beminnelijk en zachtaardig karakter en zijn liefde voor de Heiligen, voor Felix van Nola in het bijzonder. Een dertigtal hymnen, door hem gedicht, getuigen van deze liefde. Paulinus van Nola wordt ook gevierd op 23 januari.