Landelinus van Lobbes en Crépin

Landelinus werd geboren te Bapaume (Artois) in het jaar 623 en studeerde bij Audebertus, Bisschop van Kamerijk. Hij koos echter voor het lichtzinnige leven, tot hij daaruit werd opgeschrikt door de plotselinge dood van een vriend. In tranen vluchtte hij naar zijn vroegere leermeester, die hem in een klooster plaatste om zijn zonden uit te boeten. Hierbij betoonde hij zo’n ijver dat hij op 30-jarige leeftijd reeds tot diaken en priester werd gewijd. Zijn rouwmoedige gesteldheid bleef echter duren en hij kreeg zegen om als kluizenaar te gaan leven aan de ouever van de Samber. Daar kwamen enkele kluizenaars hem vergezellen. Deze kolonie groeide uit tot de befaamde abdij van Lobbes, die gesticht werd in het jaar 654. Landelinus wou het bestuur van het klooster niet in handen nemen en liet dit over aan zijn leerling, Ursmarus. Zelf stichtte hij op korte afstand een nieuw klooster te Aune.

Hij koos echter opnieuw voor de eenzaamheid en vestigde zich in het dichte woud van de provincie Henegouwen, tussen Bergen en Valenciennes. Ook hier kwamen leerlingen zich bij hem voegen, waardoor de abdij van Crépin ontstond.

Landelinus ging vaak en graag naar de boerendorpen in de omtrek om er te prediken. Hij is in vrede gestorven in het jaar 686.

Kondakion t.8

Als de Verloren Zoon zijt gij naar de Vader teruggesneld, Heilige Landelinus, * en vanaf toen hebt gij ijverig de Heer gezocht, * wonend in een hut van boomtakken. * Doe ook onze zielen groeien als bomen, aan levend water geplant, ** die voortdurend bidden: “Ik heb gezondigd, Vader, tegen de Hemel en tegen U.”