Isidoros van Sevilla

Ten tijde van de Visigothen was Spanje grotendeels ketters. Een prinses uit Austrasië had haar gemaal, prins Hermenegild, echter tot het Orthodoxe Geloof bekeerd. De koning liet echter zijn zoon ombrengen, maar kwam later tot inkeer. De zoon van prins Hermenegild zwoer het arianisme af tijdens het Concilie van Toledo (598). Dit gebeurde vooral onder invloed van Leander, Bisschop van Sevilla en oudste broer van Isidoros.

Beide broers waren adellijke Gothen. Isidoros werd, na een eerder moeilijke studietijd door zijn volgehouden inspanningen toch een befaamd Grieks geleerde. Hij groeide immers op in het ballingsoord Istria. Na de dood van zijn broer Leander werd hij als opvolger gekozen en zette hij, als nieuwe bisschop, het werk van zijn broer en voorganger verder: hij bevrijdde het volk van het arianisme. Verder schreef hij regels voor het herstel van het monastieke leven in zijn diocees en organiseerde hij vele synodes om de eenheid en samenwerking tussen de bisschoppen te versterken.

Nadat hij 40 jaar de Kerk had bestuurd, stierf Isidoros in het jaar 636. Toen hij zijn einde voelde naderen, liet hij zich, op de vooravond van Pasen, voor de laatste maal naar de kerk dragen, begeleid door een weeklagende menigte. Hij werd in het priesterkoor neergelegd op een lap ruw linnen, bestrooid met as. Hij strekte zijn handen uit naar de hemel, vroeg allen om vergeving en nam afscheid van zijn kudde. Hij vroeg de gelovigen voor hem te bidden en deelde al zijn bezittingen uit onder de armen. Vervolgens werd hij weer naar huis gedragen, waar hij 4 dagen later stierf. Hij liet talrijke geschriften na, o.a. een Kroniek vanaf de Schepping tot het jaar 626, een Geschiedenis van de Gothen, Vandalen en Suëven, een Overzicht van de Kerkelijke Schrijvers, Heiligenlevens, Bijbelcommentaren, Kerkelijke Diensten en zelfs een Grammatica. Terecht wordt hij daarom beschouwd als de hersteller van het Geloof in Spanje.